1. قرآن کريم

2. ارسطو (1371) فن خطابه. ترجمة پرخيده ملکي. تهران: اقبال.

3. اميرکاوه، سعيد و شعيب اسلامي (1395) «روش اقناع مخاطب در نهج¬البلاغه». پژوهش‌هاي اجتماعي اسلامي. سال بيست‌ودوم. شمارة 3. پياپي 110: 175-214.

4. پاشاصالح، علي (1383) آداب سخن (بحث مختصري از اصول فن خطابه در غرب و روش‌هاي تازة مباحثه از نظر روان‌شناسي). چاپ دوم. تهران: دانشگاه تهران.

5. جاويد، عليرضا (1390) «فوکو و نقد خرد مدرن». اطلاعات حکمت و معرفت. شمارة 9: 51-56.

6. حسينی پاکدهی، علی (1381) مبانی اقناع و تبليغ. تهران: آن.

7. خندان، علي‌اصغر (1381) کتاب مغالطات. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامي.

8. ديکسون، پيتر (1389) خطابه. ترجمة حسن افشار. تهران: مرکز.

9. سعدي (1381) گلستان. تصحيح غلامحسين يوسفي. چاپ ششم. تهران: خوارزمي.

10. شريف، رضي‌الدين (1384) نهج¬البلاغه. ترجمة جواد فاضل خوي. تهران: راهروان قلم.

11. متولي، کاظم (1384) افکار عمومي و شيوه¬هاي اقناع. تهران: بهجت.

12. معين، محمد (1383) فرهنگ فارسی. جلد 1. چاپ بيست‌و سوم. تهران: اميرکبير.

13. مکارم شيرازی، ناصر (1380) تفسير نمونه. جلد 13. چاپ سی‌ودوم. تهران: دارالکتب الاسلاميه.

14. مؤذني، علي¬محمد و محمد احمدي (1393) «درآمدي بر فرآيند جايگاه اقناع در فن خطابه و مطالعات ادبي». پژوهشنامة نقد ادبي و بلاغت. سال سوم. شمارة 2: 93-111