|
بررسی ویژگی‌های صرفی اسم فارسی و عربی در ادبیت متن شعری (با تکیه بر ملمّعات حافظ)
|
| محمدرضا عزیزی |
| دانشگاه بیرجند ، mohammadrazizi@birjand.ac.ir |
|
|
چکیده: (92 مشاهده) |
در مقاله حاضر، که روش آن توصیفی‌ـ‌تحلیلی با رویکرد علم صرف است، مشخصههای صرف اسم عربی مانعی در برداشتهای گوناگون از متون ادبی دانسته شده است. ساختمان اسم عربی از ویژگیهایی ذاتی چون تذکیر و تأنیث، جامد و مشتق، وزن، تثنیه، انواع جمع، ضمایر دقیق، موصول، اسمهای اشاره و جز این برخوردار است که موجب تعیّن و تداعی دقیق معانی در ذهن مخاطب می‌شود. هرچند دقت صرف عربی در نثر علمی و فلسفی امتیاز به‌شمار می‌رود و دانشمندان می‌توانند مقصود خود را به‌کمک آن به‌روشنی بیان کنند، اما در متون ادبی، نقص به‌نظر می‌رسد و از چندپهلویی و لطف هنری اثر می‌کاهد. مسکوت‌بودن برخی از این ویژگیها در صرف اسمهای فارسی، به ابهام و ادبیت شعر کمک می‌کند. در دیوان حافظ، هفت غزل ملمّع وجود دارد که امکان چنین مقایسهای را فراهم می‌آورد. وجود مصراعهایی به زبان فارسی و عربی در یک غزل حافظ به‌خوبی تفاوت امکانات صرفی در زبان فارسی و عربی را نشان می‌دهد. فقدان چنین مشخصههایی یا وجود آن به‌صورت‌کلی در واژه فارسی طیف بیشتری از مخاطبان را با خود همراه می‌کند و دامنه برداشتهای گوناگون وسعت می‌یابد.
|
|
| واژه‌های کلیدی: علم صرف، واژه، ابهام ادبی، حافظ شیرازی |
|
|
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
نظریه های ادبی
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
